Survival pakketje voor tijden van geestelijke pijn
of nog: hoe cultiveer ik hoop in tijden van crisis?
Ik beschrijf enkele hoopvolle ervaringen/overtuigingen, telkens aan de hand van een citaat.
‘Liefde ziet zelfs aan de kaalste takken al de bloesempracht van de volgende lente’ (R. Weyens, van Wonde naar Verwondering)
Ik probeer steeds crisissen te beschouwen als barensweeën van nieuw leven. Emotionele of existentiële pijn hoeven geen eindpunt te zijn, maar de doorgang naar iets nieuws. Deze visie kan ik gemakkelijk hanteren als ik naar andermans lijden kijk. Het is echter veel moeilijker om zelf in de meest barre tijden contact te kunnen maken met het nieuwe leven dat al in mij borrelt, ergens in de diepte, onder al het leed. Dat vraagt vertrouwen, en vooral veel Liefde! Liefde voor mezelf en de ander met wat er is in mij en in de ander, wat het ook is!
Wel past hierbij een belangrijke nuance. Ik vind het nl. heel belangrijk om deze boodschap van hoop niet te vroeg te geven aan anderen. Ik wil erover waken geen onrecht te doen aan de pijn die iemand voelt, ook al is L’Assaladou een erg positieve plaats. En ik wil me als counseler zowel met de pijn van de ander kunnen ‘verbinden’ als met de hoop die daarin (nog) verborgen zit.
Dat vraagt wel wat containment van mij als begeleider. Ik vind het namelijk niet gemakkelijk om wanhoop en groot lijden van iemand in de ogen te zien. Ik vind het anderzijds erg belangrijk om iemands pijn eerst helemaal de ruimte te geven. Daarmee wil ik vermijden om in vruchteloze polarisaties terecht te komen. (therapeut die hoop vertegenwoordigt en cliënt die des te meer de pool van de wanhoop gaat innemen)
De bloesempracht zien is dus van wezenlijk belang, maar niet zonder ook de takken in hun kaalheid te kunnen laten zijn.
‘Twijfel niet aan het blauw van de hemel als er boven je dag donkere wolken staan’ (David Dewulf, Mindfulness)
Het is goed om me bewust te zijn van de donkere wolken wanneer ik het moeilijk heb. Maar het is ook goed om tegelijk mijn perspectief te verbreden naar de blauwe hemel die achter de wolken versluierd zit. En ik probeer te rusten in het vertrouwen dat die blauwe lucht er wel degelijk is, ook al zie ik hem niet vanuit mijn ‘tijdelijke’ positie. Dit geeft mij troost.
Het gaat er dus om naast het inzoomen op de pijn, ook voldoende te kunnen uitzoomen, waardoor het gehele plaatje terug meer in beeld kan komen en het vertrouwen voelbaarder kan worden doorheen de pijn. Het gaat hier dus niet om een toedekkend relativeren. De pijn wordt nl. niet toegedekt maar tegen een achtergrond geplaatst.
‘Je bent mooi zoals je nu bent’
Dit is het simpelste citaat van allemaal. Maar oh zo bruikbaar! Ik gebruik het als mantra wanneer ik het moeilijk heb om mezelf met mijn innerlijke pijn te accepteren. Het vraagt voor mij steeds weer een sprong om deze woorden toe te laten op moeilijke momenten, waarop ik geneigd ben om in het gevecht te gaan met mezelf. Dit is dan een ommekeer van 180° in mijn denken! Ik ga dan in tegen mijn spontane inperkende overtuigingen. Mijn spontane overtuigingen vertellen mij nl. dat het niet ok is om boos te zijn, of geïrriteerd, omdat ik dan een kreng ben dat niet graag gezien is.
Mijn mantra doet me smelten en geeft een heel andere boodschap. Hij helpt me dan te voelen dat ik helemaal oké ben. Alsof God mij geschapen heeft, MET dit soort gevoelens in mij. Ik ga dan zoeken naar het juweeltje in deze gevoelens. Wat willen ze mij vertellen over wat echt dierbaar is voor mij, vanuit de grond van mijn hart? Dit is de keuze voor de Liefde, waar ik het in vorige module al over had. Zelf vind ik het niet wenselijk dat onze bezoekers zich vanuit de positieve aura van L’Assaladou, gaan schamen voor hun zogenaamd ‘negatieve’ gevoelens. Ik wens dat onze plek een herberg mag zijn waar voor elke gewaarwording geldt ‘het is wat het is, en er zit zelfs een goudklompje in verborgen’. Of met de woorden van Rumi: dat mensen hier het ‘elexir in hun gif’ mogen ontdekken.
‘In het diepst van de winter heb ik eindelijk geleerd dat er in mij een onoverwinbare zomer ligt’
Ten slotte zit er ergens in mij de troostende overtuiging dat veel pijn veroorzaakt wordt door mijn ego. En dat ik wel veel meer ben dan dat ego. Ergens in mij, dieper dan mijn ik, zit een kern die niet geschaad kan worden, een soort liefdeskern. Een stuk dat heel is en heel blijft doorheen alle lijden. Soms stel ik mij de vraag: zou ik me ook beledigd/afgewezen/jaloers… voelen als mijn ego alles al zou hebben wat het nodig had? Zou mijn ware zelf hier ook zo op reageren? Dikwijls is het antwoord resoluut ‘nee’.
De confronterende waarheid is dat ik in het merendeel van de situaties nog steeds impulsief vanuit mijn ego neig te handelen. Vanuit de Liefde/het ware Zelf handelen is dikwijls een wat kunstmatige keuze, maar wel één die heel goed aanvoelt.
Het feit dat veel van mijn lijden ‘slechts’ door mijn ego veroorzaakt wordt, is al een troost voor mij. Want dit is niet mijn meest wezenlijke laag. Dat voel ik duidelijk! Er is een diepere laag in mij die uit de grondstof liefde gemaakt is, en waar rust is onder de woeligste storm. Dit te weten is al een troost, zonder dat ik het zelfs al voel. Ik wens onze plek toe dat mensen er meer en meer boven hun ego mogen uitstijgen, naar hun wezenskern.
Conclusie
Hoop in moeilijke tijden valt te putten uit het Ware zelf, het geloof dat lijden het begin kan zijn van iets nieuws, het feit dat ik dit lijden ook in een groter perspectief kan plaatsen en het geloof dat er steeds juweeltjes in te vinden zijn.
Katrin